Ναι, δεν είναι σωστό να ξύνουμε παλιές πληγές. Ναι, πρέπει να υπάρξει εθνική συμφιλίωση.
Ναι, πρέπει να υπάρξει λήθη του κακού παρελθόντος, που διχάζει τους Έλληνες.
Ναι, αλλά η λήθη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και να εμφανίζονται σήμερα οι προδότες ως ήρωες, και οι ήρωες ως προδότες.
Ναι, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, γιατί οι λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους πεθαίνουν.
Ναι, αλλά η λήθη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και να εμφανίζονται σήμερα οι προδότες ως ήρωες, και οι ήρωες ως προδότες.
Ναι, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, γιατί οι λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους πεθαίνουν.
Την εποχή εκείνη εφημέρευε εις το παραθαλάσσιο χωριό Σπάρτο, με τους φιλήσυχους γεωργοκτηνοτρόφους κατοίκους του. Την 1η Ιουνίου 1944, μετά την Θεία Λειτουργία, που ετέλεσε εις τό εξωκκλήσι της ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ, επιστρέφοντας στο σπίτι του ο σεμνός ιερέας, συνελήφθη καθ' οδόν από τον πλέον αιμοβόρο εγκληματικό καπετάνιο του ΕΛΑΣ, Διονύσιο Κατσιγιάννη. Παρά τις διαμαρτυρίες του, οδηγήθηκε βάναυσα από κατσικόδρομους και σύδενδρα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως εθνικιστών πατριωτών του χωρίου Κομπωτή Ξηρομέρου. Εκεί, οι άνανδροι βασανισταί του, επί πέντε συνεχείς ημέρες τον υπέβαλαν εις τα πλέον απάνθρωπα, μεσαιωνικά βασανιστήρια. Επί πλέον του έβγαλαν με τανάλιες τα νύχια από πόδια και χέρια. Οι πόνοι ήσαν αφόρητοι, το αίμα έρρεε από τις πληγές του, ενώ οι οιμωγές και τα βογγητά του ακούγονταν τραγικός αντίλαλος σε μεγάλη απόστασι της περιοχής. Οι απαίσιοι ερυθροί καννίβαλοι του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, γιά να διασκεδάσουν ακόμη περισσότερο το φρικτό κατάντημα του, εσκέφθησαν κάτι το σατανικό. Μετά τα βασανιστήρια που υπέστη, του είπαν οτι είναι ελεύθερος να φύγη γιά να επιστρέψη σπίτι του.
Ο κακότυχος παπά - Αναστάσης, στην αξιοθρήνητη κατάσταση του με χαίνουσες και αιμορραγούσες τις πληγές του σε πόδια και χέρια, πίστεψε ο άμοιρος τους δόλιους βασανιστάς του και παρά το τραγικό του κατάντημα, ξεκίνησε να πάη στην οικογένεια του, γιά να παύση και το δικό τους ψυχικό μαρτύριο. Μετά την αναχώρηση του από την Κομπωτή στάθμευσε γιά λίγο στην αγροτική κατοικία του Θωμά Παπαϊωάννου, καταγωμένου από την Κομπωτή, όπου και του προσεφέρθη φαγητό. Οι αδίστακτοι δήμιοι του τον περιέπαιζαν με την δήθεν φιλεύσπλαχνη απόφαση τους να τον αφήσουν ελεύθερο. Όμως την ώρα του φαγητού κάποιος του φώναξε να βγή έξω από την αγροικία. Ο ταλαίπωρος Ιερέας κατάλαβε. Κύτταξε τον αγρότη και του είπε με πνιγμένο αναστεναγμό: «Θωμά ήλθε το τέλος μου. Ο Θεός άς συγχωρήση και αυτούς κι' εμένα».
Μάλιστα ο Κωνσταντίνος Μήτσης, ένας σεσημασμένος εγκληματίας και αφάνταστα σκληρός στην μορφή και στην ψυχή, γνωστός κομμουνιστής από το χωριό ΑΧΥΡΑ, ο οποίος κατά το παρελθόν κατεδικάσθη δι' αξιόποινες πράξεις και εξέτισε διάφορες ποινές σε εγκληματικές φυλακές και ο οποίος κατά την περίοδο εκείνη της τρομοκρατίας, της βίας και του εγκλήματος της επάρατης κατοχής εξετέλεσε εν ψυχρώ περισσότερους των 60 Ελλήνων πατριωτών, ευρίσκετο επικεφαλής των αγροίκων εκείνων συντρόφων του, άρπαξαν, έδεσαν τον παπά-Αναστάση και κακήν κακώς τον οδήγησαν στην τοποθεσία ΓΟΥΣΙ που απέχει περί τα δύο χιλιόμετρα από τό χωριό TPΥΦΟΣ Ξηρομέρου. Ήταν περίπου 7η απογευματινή της 5ης προς 6ην Ιουνίου 1944. Στην τοποθεσία αυτή οι αγροίκοι του ΕΑΜ βασανισταί του, τον υπέβαλαν σε νέα φρικτότερα μαρτύρια.
Μετά τα τόσο πρωτόγονα, απάνθρωπα αυτά βασανιστήρια, τον περιέλουσαν με πετρέλαιο, τον έρριξαν σε ασβεστοκάμινο και τον έκαψαν ζωντανό.
Τα εφιαλτικά, απάνθρωπα μαρτύρια και τον τραγικό θάνατο του καλοκάγαθου άγιου ΚΕΛΕΠΟΥΡΗ, παρακολούθησε τυχαία η χήρα ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΛΑΜΠΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΕΛΟΥ, η οποία έπαθε τέτοιο νευροψυχικό κλονισμό, ώστε επιστρέφοντας στο χωριό Τρύφου, αφού τα αφηγήθηκε με λυγμούς που συνεκλόνιζαν το κορμί της, ενώ τα δάκρυα της μούσκευαν το συσπασμένο από τον πόνο πελιδνό πρόσωπο της, πέθανε από συγκοπή καρδιάς από την τόσο εφιαλτική εκείνη τραγωδία που αντίκρυσε, που έζησε.
Αυτό το τραγικό τέλος είχε ένας ακόμη εθνομάρτυς, λαμπρός ιερέας, ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗΣ, θύμα και αυτός των αρνησιπάτριδων, ειδεχθών εγκληματιών της Φυλής μας κομμουνιστοσυμμοριτών, διότι ήταν αφοσιωμένος εις τα ακατάλυτα Ιδεώδη της Φυλής μας και πιστός υπηρέτης του Κυρίου, και της Εκκλησίας μας.
πηγή: Βιβλίο Τ.Ι.Λαμπέα "Με το Φωτοστέφανο του Μαρτυρίου"
