Αγαπητές συμπολίτισσες και αγαπητοί συμπολίτες.
Η 8η Μαρτίου, καθιερωμένη πλέον παγκοσμίως ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, αντλεί τις ρίζες στους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα. Αφετηρία της υπήρξε η περίφημη διαδήλωση των εργατριών στις κλωστοϋφαντουργίες της Νέας Υόρκης που έλαβε χώρα στις 8 Μαρτίου του 1857. Ακολούθησαν λίγα χρόνια αργότερα, το 1881 οι διαμαρτυρίες των γυναικών του νησιού Μαν του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίες πέτυχαν την κατοχύρωση του δικαιώματός τους να ψηφίζουν. Με προεξάρχουσες τις σουφραζέτες, ξεπήδησαν κινήματα υπέρ της ισότητας γυναικών και αντρών σε πολλές χώρες του κόσμου. Μία προς μία οι διεκδικήσεις και ένα προς ένα τα κινήματα έβρισκαν δικαίωση, έπειτα από διαρκείς, επίμονους και επίπονους αγώνες.
Οξύμωρο παραμένει το γεγονός ότι, ενώ οι γυναίκες προσέφεραν τα μέγιστα από διάφορα μετερίζια στις προσπάθειες πολλών χωρών να υπερασπίσουν την εθνική τους κυριαρχία, η έκφραση με ψήφο της πολιτικής τους άποψης δεν είχε κατοχυρωθεί νομικά. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου ακούραστες οι γυναίκες εφοδίαζαν διαρκώς τους στρατιώτες που υπεράσπιζαν τα δίκαια της χώρας μας κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις του πρώτου μισού του 20 αιώνα, το δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές αποκτήθηκε μόλις το 1952, καθιστώντας την Ελλάδα μια από τις τελευταίες ευρωπαϊκές χώρες που κατοχύρωσε τέτοιο δικαίωμα.
Μνημονεύουμε, λοιπόν, την Ελένη Σκούρα (πρώτη γυναίκα εκπρόσωπο στο Κοινοβούλιο), τη Λίνα Τσαλδάρη (πρώτη γυναίκα υπουργό), την Αλέκα Παπαρήγα (πρώτη γυναίκα επικεφαλής κόμματος), τη Βασιλική Θάνου (πρώτη γυναίκα –αν και μη εκλεγμένη- πρωθυπουργό της χώρας) και την Κατερίνα Σακελλαροπούλου (πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατία).
Η φετινή 8η Μαρτίου, ωστόσο, έχει ιδιαίτερο νόημα για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη για μια ακόμη φορά στην ιστορία της με την εξάπλωση ενός φονικού ιού. Μνημονεύουμε, λοιπόν, όλες τις γυναίκες που έχουν ριχτεί με αυταπάρνηση στην αντιμετώπιση της πανδημίας: ερευνήτριες, γιατροί, νοσοκόμες, καθαρίστριες, διανομείς, δασκάλες, εργαζόμενες σε σούπερ-μάρκετ, οικιακές βοηθοί, και πολλές άλλες γυναίκες σε πολλές άλλες επαγγελματικές ομάδες.
Δεύτερον, επειδή στη χώρα μας ξετυλίγεται πλέον ένα κουβάρι αποκαλύψεων σχετικά με περιστατικά κακοποίησης, βίας και εκφοβισμού σε εργασιακούς χώρους, τα οποία αποκτούν μαζικότητα και αποτελούν την αφετηρία για τη δικαίωση των καταγγελόντων και των καταγγελουσών. Δεν ξεχνούμε, όμως, ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από μια γυναίκα: Μνημονεύουμε, λοιπόν, τη Σοφία Μπεκατώρου που ξεκίνησε τις αποκαλύψεις και καλούμε όλες τις γυναίκες που έχουν υποστεί βία, κακοποίηση ή εκφοβισμό σε οποιοδήποτε πλαίσιο της καθημερινότητάς τους, να πάψουν να σιωπούν και να μιλήσουν.
Η καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας Γυναικών αποτελεί το σύμβολο ενός αγώνα που είναι πλέον καθολικός αλλά καθόλου δεν έχει ολοκληρωθεί. Ακόμη και σήμερα καταγράφονται κάθε χρόνο εκατομμύρια περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες. Σε αρκετές χώρες του κόσμου εξακολουθεί να υπάρχει εμπόριο λευκής σαρκός, μια σύγχρονη μορφή σεξουαλικής δουλείας με την πλειοψηφία των θυμάτων να είναι γυναίκες και πολλές από αυτές, μάλιστα, να είναι ανήλικες. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν χώρες που φυλακίζουν ακτιβίστριες επειδή διεκδικούν ίσα δικαιώματα και τιμωρούν με βαριές ποινές γυναίκες που κυκλοφορούν δημοσίως ασυνόδευτες.
Για τους παραπάνω λόγους, η 8η Μαρτίου είναι μια μέρα που πρέπει να οδηγήσει τα βλέμματά μας σε εκείνες τις γυναίκες που ακόμη δεν έχουν κερδίσει αυτό που για εμάς είναι αυτονόητο. Η 8η Μαρτίου είναι μια ημέρα υπενθύμισης ότι ο αγώνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνεχίζεται και μας χρειάζεται όλους μαζί, γυναίκες και άντρες, ενωμένους.
Με εκτίμηση
Χριστίνα Ταπραντζή,
Δημοτική Σύμβουλος Ξηρομέρου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας
των Δύο Φύλων του Δήμου Ξηρομέρου
